Qurani-kərim və sünnə işığında İslam hərb hüququnun insana verdiyi dəyər (Terrorizm iftirasıı üzərinə)

Resume of Value Which Are Given to People With An Islamic Military Law in a View of the Koran and Sunna (On the Basis of Slander about Terrorism)

Ценности, которые дает исламское военное право человеку в свете Корана и Сунны (На основе клеветы о терроризме)

  • Elşad Mahmudov BDU. İlahiyyat Fakültəsi İslam Elmləri Kafedrasının müəllimi
Qloballaşan dünyada çox böyük sürətlə baş verən siyasi, ictimai, iqtisadi və mədəni dəyişikliklər, müxtəlif azadlıq hərəkatları, meydana gələn müharibələr, törədilən terror hadisələri eyni zamanda yeni məfhumların ortaya çıxmasına da zəmin hazırlayır. Bu məfhumlar arasında xüsusilə 2001-ci il 11 Sentyabr terror hadisələrindən sonra dünya gündəmindən düşməyən və böyük təəssüflə qeyd etmək lazımdır ki, barış, sülh və rəhmət dini olan İslama aid edilən və belə desək daha doğru olar ki, İslamla yanaşı adı çəkilməsi heç cür uyğun olmayan terrorizm məfhumu gəlir. Yenə təəssüflə qeyd etmək lazımdır ki, uzun illərdir bu məfhum ətrafında aparılan yalnış təbliğatlar nəticəsində dünya əhalisinin əksəriyyətini təşkil edən müsəlmanlar, onların dinləri və müqəddəs dəyərləri təhqir edilir və edilməktədir. Müsəlmanların müqəddəs kitabı Qurani-Kərim və bu kitabın bəzi ayələri xüsusilə Qərb dünyasında və mətbuatında bəzi insanlar tərəfindən yalnış dəyərləndirilərək terrorizmin bir qaynağı olaraq görülür.
Here, within the limits of the scientific article was discussed such negative factor, as innocent terrorist destruction of people, without dependence from their race and religious accessory, nation, age and judgments, and it is clear that this factor has no deal with Islamic religion. Proceeding from two sacred values of Muslims the Koran and sunnait is spoken about the politics of protection any alive essence, even in a wartime, which is being the most critical moment for the termination of human destruction, about the military policy of prophet Mohammed who have been criticized many times by the opponents of Islamic religion. The Muslims accepts the world and reconciliation as the main principles and провозглашат the person, being caliph and the deputy of the Allah, the most maximum creation, condemning unfair murder of the person, estimates this fact as grave crime and a sin. Forbidding attempt and terror, wishing punishment passed feature, informs on the awful end mentioned. Prophet Mohammed which basic duty was propaganda, has seen in the answer from the enemies an attack and cruelty. Having seen the armed struggle, it after a while itself has not found other output, except for how to answer with the weapon. As a result of these events the military sanction has been given to it, and it has begun war with the enemy. The Muslim prophet never conducted the armed policy, was true to the concluded contracts, did not enter fight without extreme need and did not propagandize Islam by means of a sword, as some critics of an Islam approved. He wanted development of Islamic religion, wished to save himself, Moslems, the state created in Medina after resettlement and its ground. At the same time he wished to provide independence of Islam, having informed it up to people with that to involve them to justice, to open them the necessary ways for finding the correct in belief and acts. For liquidation of hindrances and barriers on this way, he has prepared military campaigns, but did not carry out them with the help of terror, in which people unfairly encroached for their lifes. During the campaigns the sacred prophet always told Moslems not to battle at all to the enemy without a reason, and if it has somehow happened, advised them to hold promises, not to pass a side, not to harm associates, breaking prisoners agreements, not to kill innocent people, not to touch women, children, old men, especially slaves, and also people of other religions, in their places of praying, such as churches and synagogues not to harm to the nature, flora and animals, not to cut off trees and not to pull down houses.
Здесь, в рамках научной статьи рассматрeн такой негативный фактор, как невинное террористическое уничтожение людей, вне зависимости от их рассовой и религиозной принадлежности, нации, возраста и суждения, и несвязанность этого фактора с исламской религией. Исходя из двух святых ценностей ислама Корана и Сунны-здесь говорится о политике защиты какого-бы то ни было живого существа, даже в военное время, являющееся самым критическим моментом для прекращения человеческой гибели, о военной политике пророка Мухаммеда, которая не раз подвергалась критике и оскорблениям со стороны противников исламской религии. Ислам принимает мир и примирение в качестве основных принципов и провозглашат человека, являющегося халифом и наместником Аллаха, самым высшим созданием, осуждая несправедливое убийство человека, оценивает этот факт как тяжкое преступление и грех. Запрещая покушение и террор, желая наказания перешедших черту, сообщает об ужасном конце упомянутых. Пророк Мухаммед, основной обязан-ностью которого была пропоганда, увидел в ответ от своих врагов нападение и жестокость. Увидев вооруженную борьбу,он через неко-торое время сам не нашёл иного выхода, кроме как ответить оружием. В результате этих событий Ему было дано военное разрешение, и он начал войну с врагом. Пророк Мухаммед, никогда не вёл вооруженную политику, был верен заключённым договорам, не вступал в бой без крайней надобности и не пропогандировал ислам при помощи меча, как утверждали некоторые критики ислама. Он хотел развития исламской религии, хотел уберечь себя, мусульман, государство, созданное в Медине после переселения и его земли. В то же время он хотел обеспечить независимось ислама, донеся её до людей тем самым привлечь их к справедлиости, открыть им нужные пути для нахождения правильного в вере и поступках. Для ликвидации помех и преград на етом пути, Он подготовил вонные походы, но не осуществлял их пуём террора, в котором люди несправедливо посягали на свою жизнь. Святой пророк во время походов наствалял мусульман ни в коем случае не сражаться с врагом без серьёзной причины, и всё же если это каким-то образом произошло,советовал им держать данное слово, не пере-ходить грань, не причинять вред окружающим, нарушая заключённые договоры, не убивать безвинных людей, не трогать женщин, детей, стариков, особенно рабов, а также иноверников, уединённых в свои места поклонений, такие как церкви и синагоги, не наносить вред при-роде, миру растений и животных, не срезать деревьев и не рушить домов.
المراجع

əl-BƏLƏZURİ, Əbül-Abbas Əhməd İbn Yəhya İbn Cabir (279/892), Kitabu Cuməl min Ənsabil-Əşraf,,(thq: R. Zirikli-S. Zəkkar), I-XIII, Darul-Fikr, Beyrut 1996.

əl-BEYHAQİ, Əbu Bəkir Əhməd b. əl-Hüseyin (458/1066) Dələilün-Nübüvvə və Marifətü Ahvali Sahibiş-Şəria, (thq: Dr. Abdülmuti Qalaci), I-VII, Darul-Kutubil-İlmiyyə, Beyrut 1985.

əl-BUXARİ, Əbu Abdullah Muhamməd b. İsmayıl (256/870), əl-Camius-Sahih - Sahihul-Buxari, I-VIII, əl-Məktəbətül-İslami, İstanbul 1979.

əd-DİMYATİ, Əbu Muhamməd Şərəfuddin Abdülmümin b. Xələf (705/1306), əs-Siratun-Nəbəviyyə, (thq: Əsad Muhamməd ət-Tib), Darus-Sabuni, Hələb 1996.

əd-DİYARBƏKRİ, Hüseyin b. Muhamməd b. əl-Həsən (995/1582), Tarixul-Xamis fi Əhvali Ənfüs Nəfis, I-II, Müəssəsətü Şaban, Beyrut tarixsiz.

Əbu Davud, Süleyman b. Əşas b. İshaq əl-Əzdi əs-Sicistani (275/889), Kitabus-Sünən – Sünənu Əbi Davud, (thq: Muhamməd Avvamə), I-III, Darul-Qablə lis-Səqafətil-İslamiyyə, Ciddə 1998.

ƏHMƏD B. HƏNBƏL, (241/855), əl-Müsnəd, I-VI, Çağrı Yayınları,İstanbul 1992.

ELMALILI M. Hamdi Yazır (1361/1942), Hak Dîni Kur’an Dili, I-IX, Akçağ Yayınları, Ankara 1995.

ERDOĞAN, Mehmet, Fıkıh ve Hukuk Terimleri Sözlüğü, Rağbet Yayınları, İstanbul 1998.

əl-FƏSƏVİ, Əbu Yusuf Yaqub b. Süfyan b. Cuvvan əl-Farisi (277/890).

Kitabül-Marifə vət-Tarix, I-IV, (thq: Əkrəm Ziya əl-Öməri), Məktəbətüd-Dar, Mədinə 1990.

əl-HƏLƏBİ, Ali b. Burhanəddin, (1044/1635) əs-Siratül-Hələbiyyə fi Siratil-Əminil-Məmun, İnsanul-Uyun, I-III, Darul-Marifə, Beyrut, tarixsiz.

İBN ABDÜLBƏRR, Əbu Ömər Cəmaluddin Yusuf b. Abdullah b. Muhamməd ən-Nəməri (463/1071), əl-İstiab fi Marifətil-Ashab, I-IV, (thq: Ali Muhamməd əl-Buxari), Daru Nahdati Mısır, Qahirə tarixsiz.

İBN HƏCƏR əl-ASQALANİ, Əbul-Fazl Ahməd b. Ali (852/1448), Fəthul-Bari Bişərhi Sahihil-Buxari, (thq: Muhyiddin Hatib-Mahmud Fuad Abdülbaqi), I-XIV, Darur-Reyyan lit-Turas, Qahirə 1987.

İBN HİŞAM, Əbu Muhamməd Abdülməlik (218/833), əs-Siratun-Nəbəviyyə, (thq: Mustafa əs-Saqqa, İbrahim əl-Əbyari, Abdülhafiz Şələbi), I-IV, Darul-Xeyr, Beyrut 1995.

İBN İSHAQ, Muhamməd b. Yəsar (151/768), Kitabül-Mübtəda vəl-Məbas vəl-Məğazi-Siratu İbn İshaq, (thq: Muhamməd Hamidullah), Konya 1981.

İBN KƏSİR, İmaduddin Əbul-Fida İsmail b. Ömər, (774/1373), əl-Bidayə vən-Nihayə, (thq: Abdullah b. Abdulmuhsin ət-Turki), I-XXI, Daru Hicr, Cizə 1997.

İBN SAD, Muhamməd b. Sad b. Məni əz-Zühri, (230/844), Kitabut-Tabaqatil-Kəbir, (thq: Ali Muhamməd Ömər), I-XI, Məktəbətül-Hanci, Qahirə 2001.

İBN SEYYİDÜNNAS (734/1334), Uyunül-Əsər fi Fünunil-Məğazi vəş-Şəmail vəs-Siyər, I-II, Daru Afaqil-Cədidə, Beyrut 1982.

İBNÜL-CÖVZİ, Əbul-Fərəc Abdurrahman (597/1200), əl-Vəfa bi Ahvalil-Mustafa, I-II, (thq: Mustafa Abdülvahid), Darul-Marifə, Beyrut 1966.

İBNÜL-ƏSİR, İzüddin Əbül-Hasan Ali b. Muhamməd (630/1232), Usdul-Qabə fi Marifətis-Sahabə, (thq: H. Məmun Şeyha), I-V, Darul-Marifə, Beyrut 1997.

əl-İSAVİ, Mahmud Xələf Cərrad, Fıqhüs-Səraya, Daru Ammar, Amman 2000.

MAHMUDOV, Elşad, Sebep ve Sonuçları Açısından Hz. Peygamber’in Savaşları, Tez (Doktora), Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İlahiyat Anabilim Dalı İslâm Tarihi ve Sanatları Bilim Dalı, İstanbul 2005.

əl-MAQRİZİ, Təqiyuddin Əhməd b. Ali b. Abdülqahir b. Muhamməd (845/1442), İmtaul-Əsma bimə lin-Nəbiyyi minəl-Ahval vəl-Əmval vəl-Hafadə vəl-Matla, (thq: M. Abdülhamid ən-Nəmisi), I-VIII, Darul-Kutubil-İlmiyyə, Beyrut 1999.

MÜSLİM, Əbul-Hüseyin Müslim b. əl-Haccac əl-Quşeyri ən-Nisaburi (261/875), əl-Camius-Sahih-Sahihu Müslim, (thq: Muhamməd Fuad Abdülbaqi), I-V, əl-Məktəbətül-İslamiyyə, İstanbul, tarixsiz.

ÖNKAL, Ahmet “Batn-ı İdam Seriyyesi”, DİA, (TDV. İslam Ansiklopedisi), İstanbul 1992, V, 202.

ÖZEY, Ramazan, Günümüz Dünya Sorunları, İstanbul 2001.

əş-ŞAMİ, Muhamməd b. Yusuf əs-Salihi (942/1536), Sübülül-Hüda vər-Raşad fi Sirəti Xayril-İbad, I-VIII, Ləcnətü İhyait-Turasil-Arabi, Kahire 1990.

TDV, İlmihal, İslam və Toplum, I-II, TDV Yayınları, Ankara 2004.

ət-TƏBƏRİ, Əbu Cəfər Muhamməd b. Cərir (310/922), Tarixul-Üməm vəl-Muluk, (thq: Muhamməd Əbul-Fadl İbrahim), I-XI, Daru Süveydan, Beyrut 1967.

ət-TİRMİZİ, Əbu İsa Muhamməd b. İsa əs-Süləmi (279/892), əl-Camius-Sahih-Sünənü Tirmizi, (thq: Ahməd Muhamməd Şakir), I-V, Mustafa əl-Babi əl-Haləbi, Qahirə 1975.

əl-VAHİDİ, Əbül-Həsən Ali b. Ahməd b. Muhamməd ən-Nisaburi (468/1076), Əsbabün-Nüzul, Aləmül-Kutub, Qahirə 1959.

əl-VAQIDİ, Muhamməd b. Ömər (207/822), Kitabül-Məğazi, (thq: Marsden Jones), I-III, Aləmul-Kutub, Beyrut 1984.

YAMAN, Ahmet, İslâm Devletler Hukukunda Savaş, Beyan Yayınları İstanbul 1998.

əz-ZƏHƏBİ, Şəmsuddin Muhamməd b. Ahməd b. Osman (748/1348) Tarixul-İslam və Vəfayatül-Məşahir vəl-Alam, əl-Məğazi, (thq: Ömər Abdüssəlam Tədmuri), Darul-Kutubil-Arabi, Beyrut 1990.

هناك 35 مرجع إجمالاً.
معاينة № 09(09) April 2008

№ 09(09) April 2008

معلومات المقال

  • نوع المقال Articles
  • تم التقديم أبريل 30, 2008
  • منشور أبريل 30, 2008
  • إصدار № 09(09) April 2008
  • القسم Articles
  • تنزيل الملفات 5
  • مشاهدات الملخص 24
  • مشاركة
تنزيل البيانات ليس متاحًا بعد.
كيفية الاقتباس