Məlumdur ki, islamdan əvvəlki dövrlərdə ərəblər vahid dövlət formasında deyil, qəbilələrdən ibarət idi. Qədim Ərəbistanın ən mühüm əlamətlərindən biri dini etiqadlar çoxluğu idi. Yerli əhalinin müəyyən hissəsi yəhudi dininə etiqad bəsləyirdi. Yəhudiləri bəzən Allahın Xəlili İbrahim əl-İbrinin şərəfinə "ibranilər", bəzən Yəqub peyğəmbərin ləqəbi ilə Bənu İsrail, digər hallarda isə, Yəqub peyğəmbərin on iki övladından biri olan Yəhudənin adı ilə yəhudi adlandırırdılar. Ərəb yarımadasının geniş ərazisi olmasına baxmayaraq, xüsusi ilə də daxili hissəsində sosial iqtisadi həyata nəzarət köçəri tayfaların əlində idi. Ərəb dilində müxtəlif səviyyəli qrup və icmaları ifadə etmək üçün müxtəlif anlayışlar mövcud idi. "Qəbilə" istilahı yalnız bədəvilərin eyni qan qohumluğu əlaqələrinə malik olan qruplarını ərazi ümumiliyinə (şəəb) qarşı qoymaq məqsədilə işlədilirdi: əşirə, bənu amm, bətn və s. müxtəlif səviyyəli birlikləri yox, qan qohumluğu əlaqələrinin müxtəlif xətlərini və tayfa və nəsil səviyyəsində qarışlıqlı öhdəliklərini bildirirdi
As is known, in pre-Islamic times the Arabs had a centralized form of the state, the system consisted of tribes with an independent political unit. One of the important features of the ancient Arab world are numerous religious beliefs. Certain part of the local population professed the Jewish faith. Jews sometimes called “Ibrahim” is honor of the God of Ibrahim al-Khalili Ibrini sometimes nicknamed the Prophet Yagub – Byanu Israil, sometimes on behalf of one of the two sons of the Prophet Yaqub, Judah – the Jews. Despite the fact that larges areas of the Arabian Peninsula, and especially the inside part, controlled the nomadic tribes of the leading role in the socio-economic life of the population played a sedentary population of cites (eclalgur). There were special concepts in the Arabic language for the expression of groups and communities at various levels. The notion of “tribe” is used only when the opposition group Bedouin possessed territorial community (Schaab): not ahira, beni um, betn, etc.
Как известно, в доисламский период арабы не обладали централизованной формой государства, состояли из системы племен с независимым политическим устройством. Одним из важных признаков древнего арабского мира являлось многочисленность религиозных убеждений. Определенная часть местного населения исповедовала иудейскую веру. Евреев иногда называли «ибрахимами» в честь Бога ХалилиИбрахима аль-Ибрини, иногда по прозвищу пророка Ягуба – БянуИсраил, иногда по имени одного из двух сыновей пророка Ягуба, Иуды – иудеями. Несмотря на то, что обширные территории Аравийского полуострова, и в особенности внутренную его часть, контролировали кочевые племена ведущую роль в общественно-экономической жизни населения играло оседлое население городов (эхл аль-гура). В арабском языке для выражения групп и общностей различного уровня существовали специальные понятия. Понятие «племя» использовалось лишь при противопоставлении группы бедуинов обладавшим единонокровным родством территориальной общности (шааб): не аширя, бениамм, бент и пр.
