İyirminci əsrin əvvəllərində yeni elmi kəşflər klassik dinlərə meydan oxumağa başladı. Belə olan halda bu dinlərin aparıcı qüvvələri (ilahiyyatçılar-R.M) alternativ cavab olaraq ideoloji islahatlara başlamaq məcburiyyətinə düşdülər. Bütün elm adamlarına, ilahiyyatçılara, yazıçılara, publisistlərə və digər ziyalı təbəqələrə sözün həqiqi mənasında mübahısə və mübarizə aparmaq üçün genış meydan açıldı. Problemin XX əsrdə həll edilməməsi öz acı nəticələrini XXI əsrin əvvəllərində göstərməyə başladı və sivil dünyanı narahat edən bu problem (elmlə dinin sintezi-R.M) xalqların, dövlətlərin ümummilli inkişaf strategiyasında önəmli yerə çıxdı. “Cəmiyyət elmi məhz onun praktik istifadə imkanlarına görə inkişaf etdirir, bu məqsədlə müxtəlif sosial institutlar fəaliyyət göstərməyə başlayır. Elm getdikcə daha çox dərəcədə fərdi hadisədən və ya kiçik qruplar miqyasından boyuk sosial sistemlər miqyasına keçir, ümumcəmiyyət hadisəsinə çevrilir”(2, 176).