Arap dili etimolojisi hakkındaki ilk kaynaklardan olan İbn Fâris’in (H.395) Mu’cemu Mekâyîsi’l-Luga adlı eserinde “4” kelimesi hakkında şu bilgilere rastlamaktayız: “s-1 -(5 sahih bir kök 1 olup herhangi bir şeyin göklerden gizli, örtülü kalması anlamına gelir. Daha sonra diğer manalar bu temel kök ünlerine irca edilirler. Mesela ‘gayb', gaib olandır ki, Allah'tan başka hiç kimse onu bileme. Güneş gayb oldu (battı) denilir. Bu anlamda maştan ‘gaybe, gıçyüb ve gayb' şekillerinde gelir. Adam memleketinden gaib oldu denilir. Eşi kaybolan kadına ‘mugîbe'; içerisinde kaybolunduğu için kuyuya da gaybe ve gayâbe' denir. Yusuf (as) kıssasında Allah Yeâlâ; ‘Onu kuyunun dibine (gayâbe) attılar' buyurmaktadır. Gâbe; sık çalılık, cangıl manasına gelmekte olup cem'i, ğâbât ve gâb' gelir. Bu şekilde adlandırılması, içerisine girenlerin gölden kaybolması sebebiyledir. İnsanlar arasında vuku bulan gıybet' de bu köktendir. Çünkü gıybet insanların gıyabında yapılmaktadır”